تاب آوری درد را فرآوری ميکند و صدمات و نارسايی ها از طريق اين فرآيند به سرمايه و فرصتی برای رشد و توسعه درابعاد جديد بدل شد و چنانچه اين فرايند در حد بهينه کارآ وموثر نباشد شاهد انواع اختلال درمقابله وعملکرد خواهيم بود.
اين اختلالات در حوزه سلامت روانی و اجتماعی ميتواند شامل : خشونت ، اعتياد به دخانيات ، مواد مخدر والکل، قانون شکنی و نابه سامانی در حوزه روابط فردی وغيره باشد .
تاب آوری ميتواند يک چالش ديالکتيک بين عوامل خطرساز وعوامل محافظ باشد.
اين رويکرد ديالکتيکی به اين معناست که هيچکدام از عوامل موثر بر بهزيستی روانشناختی و سلامت پيروز دايمی و مطلق اين کارزار نيستند و سلامت روانی به مراقبت ومواظبت مستمر نيازمند است کما اينکه در حوزه سلامت جسمانی و يا سلامتی اجتماعی هم اوضاع به همين منوال است.
از سوی ديگر عوامل بيماری زا و آسيب رسان هم پيروز هميشگی نيستند.
همانگونه که سلامتی جسمانی نيازبه مراقبت مستمر دارد ، سلامتی روانی نير محتاج توجه ومراقبت است .
تحت هر شرايطی امکان رشد و توسعه فراهم و به همان ميزان امکان اختلال و صدمه مهياست.اين چالش ومقابله اساس مفهوم ديالکتيک در تاب آوری است.
چنانچه عوامل محافظ بيرونی و درونی کارآمد نباشند جای ترديد نيست که فرد با کوچکترين عامل وتهديدی سلامتی خود را ازدست خواهد داد.
دردهای فرآوری نشده منشاء آسيب هستند و در واقع مواجهه ومقابله موفق با عوامل آسيب رسان و شرايط پرتنش در گرو فرآيند ( فرآوری مشکلات ) است. يافت ابعاد جديد پس از تروما و صدمات بعبارت ديگررشد پس از ضربه ای با تاب آوری ممکن خواهد بود .
پروتکل هاي مداخلاتی ودرمانی ديالکتيک بخوبی با مفاهيم حمايت ، مشارکت و شناخت ، مانوس و زمينه مناسبی برای مطالعه و تحقيق مددکاران ، روانشناسان و مشاوران گرامی خواهد بود.
افراد با حمايت ومشارکت در نگرانی ها و تجربيات يکديگرسهيم ميشوند و از اين طريق اطلاعاتی متنوع و فراوان درباره مشکل وموضوع خود وسايرن وشيوه های مواجهه ومقابله با اين مسايل جمع آوری ميکنند.و درنهايت اين مشارکت و حمايت اجتماعی است که طرحواره ها را اصلاح ميکند.
هر مساله ای حل ميشود، اين بيان نهايی مشارکت است.
