در این مطلب به نکات مهم و اساسی درباره چگونگی تربیت فرزندان تاب آور خواهیم پرداخت. امید است مورد استفاده مخاطبین خوب رسانه مددکاری اجتماعی و تاب آوری واقع گردد.
فهرست عناوین این مطلب
تربیت فرزندان تاب آور
همه ما بهترین ها را برای فرزندانمان می خواهیم و به همان اندازه که می خواهیم از آنها در برابر جنبه های دشوار زندگی محافظت کنیم، متأسفانه نمی توانیم آنها را از مواجهه با چالش های بزرگ و کوچک در این راه دور نگه داریم.
اصطلاح فرزندپروری هلیکوپتری در سالهای اخیر کمی مورد استفاده قرار گرفته است و به والدینی اشاره دارد که روی فرزندان خود شناور میشوند، با این هوشیاری فوقالعاده با هدف دور نگه داشتن آنها از آسیب. مشکل این سبک فرزندپروری این است که می تواند منجر به محافظت از کودکان در برابر حوادث ناگوار زندگی شود که مکانیسم های مقابله ای را ایجاد نکنند.
برای بچه ها مهم است که بیاموزند وقتی همه چیز خوب پیش نمی رود چگونه با اوضاع کنار بیایند و با احساسات بزرگی که همراه با مشکلات زندگی هستند خودشان را وفق دهند.
به هر حال، وقتی از کودکی به بزرگسالی میرویم، زندگی فقط چالشبرانگیزتر میشود، و با این توانایی که مهمتر از هر زمان دیگری به عقب برگردیم، با همراهی و حمایت فعالانه به بچههایتان در رشد تاب آوری، مهارتهای مهم زندگی را در آنها ایجاد میکنید. .
تاب آوری چیست؟
اگرچه اصطلاح «تاب آوری» زیاد صحبت می شود، اما همیشه به خوبی درک نمی شود. تابآوری این نیست که در موقعیتهای ناگوار چهرهای شجاع داشته باشیم یا آنقدر پوست ضخیم برای خود ایجاد کنیم که یاد بگیریم به اتفاقاتی که برایمان میافتد اهمیتی ندهیم.
تابآوری توانایی تصدیق یک موقعیت چالشبرانگیز یا رویداد منفی، بهکارگیری استراتژیهای مقابلهای و بازگشت دوباره برای احساس خوب بودن است.
این بدان معنا نیست که شما واکنش نشان نمیدهید یا احساسات شدیدی را حس نمیکنید، فقط میتوانید بهبودیافته و به زندگی خود ادامه دهید.
گفتن این موضوع برای ما بزرگسالان با تمام تجربیات زندگی و مهارتهای مقابلهای که میتوانیم از آنها استفاده کنیم، میتواند بسیار سادهتر از انجام آن باشد، اما میتواند به ویژه برای بچههای کوچک، نوجوانان و حتی بزرگسالان جوان چالشبرانگیز باشد.
چگونه به فرزندانمان کمک کنیم تا تاب آوری را تقویت کنند؟
خبر خوب این است که تابآوری مهارتی است که میتوان آن را آموخت و بر آن بنا نهاد و وقتی به بچههایمان کمک میکنیم، ما به عنوان بزرگسالان نیز میتوانیم تاب آورتر شویم!
هر روز، فرزندان ما پیامهایی را در مورد جهان و جایگاه خود در آن نهادینه سازی و درونی میکنند و این پیامها ناگزیر شامل قرار گرفتن در معرض عوامل استرسزا نیز میشود. با این حال، این همه بد نیست.
قرار گرفتن تدریجی در معرض استرس، در سطوح قابل کنترل، در واقع به کودکان کمک می کند تا تاب آورتر شوند. مغز آنها هر تجربهای را رمزگذاری میکند، چه جزئی مثل دیر دادن تکالیف یا مهمتر مثل مورد آزار قرار گرفتن.
هر تجربه ای که آنها کسب می کنند مسیرهای عصبی جدیدی ایجاد می کند تا در موقعیت های آینده به آنها کمک کند و به یاری شان بیاید تا مکانیسم های مقابله ایِ شان را ایجاد کنند که بتوانند در آینده از آنها استفاده نمایند.
یک دست یاریگر
یک مورد کلیدی وجود دارد که میتواند به ایجاد تابآوری کمک کند و آن نقش بزرگسالانِ حامی در زندگی کودکان است. برای کمک به کودکان در مسیریابی مشکلات و عقب نشینی از آنها، در نظر گرفتنِ چارچوب زیر کمک می کند.
“سه سی” | The “Three C’s
ارتباط Connection: کودکانی که احساس ارتباط با دیگران دارند، برای رسیدگی به مشکلات مجهزتر هستند. وقتی با بچه هایمان وقت می گذرانیم با آنها ارتباط برقرار می کنیم – توجه کامل و فعلی خود را به آنها می دهیم، به امیدها و ترس های آنها گوش می دهیم و شادی و غم آنها را احساس می کنیم.
ثبات Consistency: کودکان برای اینکه بتوانند در بهترین مکانِ ممکن برای مقابله با تغییرات قرار گیرند، به پایه ای از ثبات نیاز دارند. این موضوع می تواند اشکال مختلفی داشته باشد و همچنین می تواند شامل یکنواختیِ روال، مکان یا روابط باشد. ایجاد و متعهد شدن به رشتههای سازگاری در زندگیِ فرزندتان، آنها را با جابجایی و حرکت سایر قطعات تثبیت میکند و احساس ثبات را در دنیای نامشخص ایجاد میکند.
راحتی Comfort: مقدار زیادی از راحتی در صورت نیاز می تواند به کودک کمک کند تا شجاع تر باشد. دانستن اینکه کسی پشتش است و در هنگام زمین خوردن به او آرامش میدهد، میتواند به کودک قدرت دهد تا ریسک کند.
ما همیشه نمیتوانیم بچههایمان را در پر قو نگهداریم و از تجربه موقعیتهای ناخوشایند جلوگیری کنیم – اما میتوانیم تمام تلاش خود را بکنیم تا آنها را برای رویارویی با مشکلات تجهیز کنیم و در مواقعی که نیاز به راهنمایی دارند، در کنارشان باشیم.