فاصله بین مقصد و مبدا را مسیر می نامیم، این فضا آکنده از تعاملات است. نقطه عزیمت در این مسیر از فرد، خانواده، جامعه، سامانه و سیستم آسیب پذیر آغاز می گردد و به سمت فرد، خانواده و جامعه تاب آور ادامه خواهد یافت.
نقشه راه تاب آوری آن است که ما را در این مسیر از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب برساند. حرکت ما بر اساس نقشه راه و در طی مسیر از آسیب پذیری به سمت تاب آوری و یا توسعه آن خواهد بود و بر این اساس هرگونه نقشه راه توصیف و تشریح مسیر را نیز همراه خود دارد.
در نعقیب توسعه تاب آوری به ویژه در سامانه های اجتماعی بسیار حائز اهمیت است که از سه گانه:
- بازخورد
- اظهار نظر و عقیده ورزی
- بحث و تبادل نظر در تمامی مراحل سفر بهره مند باشیم.
در واقع هر میزان که مشارکت و تعامل بیشتری بین ذینفعان برقرار باشد به همان میزان مسیر توسعه تاب آوری هموارتر خواهد بود.
هم بر این اساس مطالعه و پیشنهاد راه تاب آوری مبتنی بر بررسی ریسک ها و موانع، چگونگی غلبه بر آنها و ارائه راهکار و توصیه پیشنهادات و سیاست های مرتبط خواهد بود.
چرا که سه حوزه متعامل در تاب آوری عبارتند از ترسیم چشم انداز، برخورداری از برنامه های اجرایی مشخص و امکان استفاده از راهنمایی های حین اجرا.
همانگونه که قدرت نقشه راه در انعطاف پذیریِ آن است به همانگونه نیز بایستی جامع نگر و توصیف کننده تمامی جزییات در طی “مسیر” باشد. نقشه راه به صورت ویژه بایستی وظایف و ارتباطات درون و برون سازمانیِ تمامیِ اجزا و نقش آنها را معرفی و توصیف نماید و از همه مهمتر اینکه نقشه راه تاب آوری بیانی بصری از استراتژی بشمار می آید که ضمن توصیف و تبیین مسیر، پیش بینیِ تهدیدات و موانع، به بیان گرافیگی ساده و مشخصی از (مسیرتاب آوری) مبادرت می نماید.
