راههای پرورش تاب آوری عاطفی فرزندان

راههای پرورش تاب آوری عاطفی فرزندان: در دنیای پرشتاب و در حال تغییر امروزی، تربیت کودکانی که از نظر عاطفی تاب آور هستند بیش از هر زمان دیگری اهمیت پیدا کرده است. برخی از والدین در مسیرِ پیشگیری از تجربه هر گونه احساسات منفیِ فرزندانشان گم شده اند.

راههای پرورش تاب آوری عاطفی فرزندان

استراتژی‌های کلیدی پرورش تاب‌آوری عاطفی فرزندان

استراتژی های کلیدی برای توسعه مدیریت احساسات برای ذهن در حال رشد

نکات کلیدی این مطلب

• پذیرفتن عواطف انسانی آغاز تاب آوری است.
• استفاده از زبان دقیق، پاسخ های موثری به احساسات می دهد.
• الگوسازی کلیدی است: روی فردی که تمایل دارید فرزندتان شبیه او بشود تمرکز کنید.

در دنیای پرشتاب و در حال تغییر امروزی، تربیت کودکانی که از نظر عاطفی تاب آور هستند بیش از هر زمان دیگری اهمیت پیدا کرده است. برخی از والدین در مسیرِ پیشگیری از تجربه هرگونه احساسات منفیِ توسط فرزندانشان، گم شده اند!

تجربه احساسات منفی، بخشی طبیعی از زندگی است و دور نگهداشتنِ فرزندان از چنین شرایطی مانع از آن می شود که آنها، مهارت‌های مقابله‌ای لازم را که جهت شکوفا شدن در آینده نیاز دارند، توسعه دهند.

تاب‌آوری عاطفی توانایی سازگاری با چالش‌های زندگی و عبور از آن‌ها است و نقش مهمی در بهزیستی کلی ایفا می‌کند.

ما به عنوان والدین، این قدرت را داریم که این بُعد از تاب آوری را در فرزندانِ خود تقویت کنیم.

در اینجا استراتژی های کلیدی جهت کمک به پرورش تاب آوری عاطفی در فرزندان شما آورده شده است.

1. عواطف را بپذیرید و به آنها احترام بگذارید

احساسات بخش مهمی از انسانیت ما هستند. آنها کمک می کنند تا زندگی، رضایت بخش تر و با ارزش تر شود. هدف ما نباید دوری جستن از احساسات باشد، بلکه باید آنها را در آغوش بگیریم.

والدین باید به فرزندان خود بیاموزند که هیچ احساس خوب و بدی وجود ندارد، آنها فقط وجود دارند. به جای اینکه بلافاصله احساسات گذشته را تحت فشار قرار دهید، اجازه دهید آنها را احساس کنند.

اگر احساس غمگینی می کنند یا نمی خواهند به مدرسه بروند، این احساس را بپذیرید. این مستلزم حضور داشتن و صداقت است. حتی به اشتراک گذاشتنِ این که احساس می کنید احساسات مشابهی دارید می تواند کمک زیادی به کودکان دربرداشته باشد.

بنابراین بسیاری از ما از سنین پایین یاد می‌گیریم که فقط می‌توانیم چند عواطف مثبت را احساس کنیم و هر چیز دیگری که منشاء خودگویی های منفی در طول زندگی ما می‌شوند بد هستند.

اگر قرار نباشد عصبانی، غمگین، غرق شده، ناامید و غیره باشم، این فکر که باید مشکلی در من وجود داشته باشد رایج می شود و فقط حالم را بدتر می کند. و اگر نادیده بگیرم که عصبانی، غمگین، غرق شده یا ناامید هستم، نمی‌توانم کاری برای کمک به خودم انجام دهم، زیرا محال ممکن است که بر احساساتی که وجودشان را قبول نداریم، توانِ مقابله و رویارویی داشته باشیم.

مقاومت در برابر اشتیاقِ رساندنِ سریعِ فرزندانمان به یک وضعیت عاطفی متفاوت دشوار است، اما این که به سادگی آنچه را که قبلاً احساس می‌کنند، بپذیریم سودمندتر است. این مبحث به آنها می آموزد که به جای مقاومت در برابر افکار و احساسات خود، راحت باشند و این آغاز تاب آوری است.

2. کلمات قدرت دارند

کلماتی که برای توصیفِ احساسات استفاده می‌شوند، تعیین می‌کنند که آیا کودکان تاب آوری عاطفی دارند یا مهارت‌های مقابله‌ای برای پیشرفت ندارند.

امروزه از نظر فرهنگی این قضیه هنجار تلقی می شود که احساسات را به عنوان یک هویت شخصی در نظر بگیریم. کودکان در سنین بسیار پایین خود را افسرده یا مضطرب معرفی می کنند.

آنها این پیام را دریافت کرده اند که احساسات بخش عمیقی از هویت آنها است که نمی توان بر آن غلبه کرد.

والدین باید خود را به چالش بکشند که از این تغییر فرهنگی عقب نشینی کنند تا به فرزندانشان کمک نموده تا به جای تسلیم شدن در برابر مشکلات عاطفی، بر آنها غلبه کنند.

والدین می توانند با ارائه زبان انعطاف پذیرتر برای احساسات کودکان، به بهترین وجه ممکن از آنها حمایت کنند. احساسات واقعی هستند و باید احساس شوند، نه اینکه به عنوان کسی که هستیم تفسیر شوند.

تفاوت بین «من هستم» و «احساس می‌کنم» دنیاهایی جدا از هم هستند. من غرق شده ام نشان دهنده حالتی غیرقابل حرکت است در حالی که احساس غرق شدن می کنم نشان می دهد که راهی وجود دارد.

احساسات می‌آیند و می‌روند، اما هویت تأثیری طولانی دارد. به آنها بیاموزید که باور کنند احساساتشان تبدیل به آنها نمی شود.

3. مُدل تاب آوری عاطفی

فرزندپروری یک ورزش مشارکتی است و قدرتمندترین معلم ما الگوسازی می باشد. آنچه فرزندان ما انجام می دهند بر نحوه تعامل آنها با دنیای اطرافشان تأثیر می گذارد. مُدل سازی تاب آوری عاطفی کلید اصلی است.

بسیاری از والدین زمانی که به طور مداوم به فرزندان خود می گویند چه کاری انجام دهند احساس غمگینی می کنند و متوجه می شوند که چیزی کم یا هیچ چیز بهبود نمی یابد.

یکی از مستندترین تئوری های اصلاح رفتار، نظریه یادگیری اجتماعی بندورا است. بندورا به طور مؤثر استدلال می کند که انسان ها از طریق مشاهده، الگوبرداری و تقلید از آنچه می بینیم یاد می گیرند (بندورا 1977).

وقتی در ماشین آب میوه می ریزند چه می کنید؟ وقتی آنها برای تنظیم احساسات خود تلاش می کنند، چگونه واکنش نشان می دهید؟ پاسخ های شما در این مرحله تعیین می کند که کودکان در مورد تاب آوری عاطفی چه می آموزند.

علاوه بر این، نشان دادن اینکه چگونه از آن لحظات سخت عبور می کنید، گویای خوبی خواهد بود. برای مثال، زمانی که تمایلی به رفتن به محل کار ندارید یا احساس خستگی می کنید، به فرزندان‌تان اجازه دهید تا سه مهارت مقابله ای را جهت غلبه بر احساسات دشوار الگوبرداری کنند. تصدیق، تمرین، نشان دادن.

1. عواطف خود را بپذیرید و به خود لطف نشان دهید. شما ممکن است به سادگی بگویید “من در حال حاضر بسیار ناامید هستم.” ابراز احساسات به آنها می آموزد که می توانند همین کار را با احساسات خود انجام دهند.

2. قبل از پاسخ دادن به احساسات خود در هنگام بروز طغیان عاطفی، آرام کردنِ احساساتِ خود را تمرین کنید. قبل از پاسخ دادن، چند نفس عمیق بکشید یا به سادگی مکث کنید. به جای تمرکز بر ناامیدی خود از آنها، به دنبال راه هایی برای ارتباط بهتر با آنها باشید.

3. خروجی های مثبت برای احساسات نشان دهید. به عنوان مثال: به موسیقی گوش دهید، آواز بخوانید، گریه کنید، بخندید، احساسات خود را به وضوح به اشتراک بگذارید، دیدگاه خود را تغییر دهید، مناظر خود را تغییر دهید، ورزش کنید، و غیره.

با مدنظر قرار دادن پیچیدگی‌های روزافزون زندگیِ مُدرن، پرورش تاب آوری عاطفی، کودکان را به قدرتِ مواجهه با ناملایمات و دشواریها مجهز می‌نماید.

این استراتژی‌ها والدین را قادر می‌سازد تا نقش فعالی را در شکل‌دهیِ فرزندان‌شان به عنوان افرادی تاب‌آور، سازگار و باهوش عاطفی ایفا کنند.

منابع