تاب آوری در مددکاری اجتماعی معاصر

تاب آوری در مددکاری اجتماعی معاصر: ادبیات استرس و مددکاری اجتماعی بر اهمیت زمینه های ساختاری و سازمانیِ مددکاری اجتماعی تاکید دارد.

تاب آوری در مددکاری اجتماعی معاصر

مددکاری اجتماعی، تاب آوری، احساسات مثبت و خوش بینی
Social workers, resilience, positive emotions and optimism

ادبیات استرس و مددکاری اجتماعی بر اهمیت زمینه های ساختاری و سازمانیِ مددکاری اجتماعی تاکید دارد.

توجه کمتری به تفاوت‌های حوزه های مختلف مددکاران اجتماعی شده است که آنها را قادر می‌سازد با خواسته‌ها کنار بیایند و در کار خود احساس رضایت و تشویق و تأیید پیدا کنند.

ادبیات برگرفته از روانشناسی می تواند راهنمایی هایی را برای مددکاران اجتماعی ارائه دهد، با تمرکز بر تاب آوری، احساسات مثبت و خوش بینی. مطالب زیادی در مورد تاب آوری، کودکان و جوانان نوشته شده است. و البته بسیار کمتر در مورد تاب آوری، بزرگسالان و مددکاران اجتماعی. تاب آوری در مددکاری اجتماعی معاصر

تاب آوری یک حالت سازگار و ویژگی شخصیتی است که در بسیاری از افراد از جمله مددکاران اجتماعی مشهود است، اما تحت تأثیر متغیرهای زیادی مانند فرهنگ می باشد. احساسات مثبت در میان رویدادهای منفی، عناصر مهم دیگری در تاب آوری روانشناختی و ابزارهای مقابله ای، در اختیار مددکاران اجتماعی می باشند.

سه نوع ابزار مقابله ای عاطفی برای مددکاران اجتماعی

سه نوع مقابله مرتبط با عواطف مثبت شناسایی شده است: ارزیابی مثبت، کار متمرکز بر هدف/مشکل و تزریق معنا به رویدادهای عادی.Social workers, resilience, positive emotions and optimism

پیامدهای آنها برای مددکاری اجتماعی بررسی شده است. خوش بینی یکی دیگر از تفاوت های شخصیتی مهم است که در تلاش های کمک رسانی مددکاران اجتماعی قابل توجه است. تحقیقات اخیر در مورد خوش بینی و انتقادهایی از آن مورد توجه قرار گرفته است. پیامدهای مهمی در رابطه با تاب آوری، احساسات مثبت و خوش بینی برای انتخاب دانشجویان مددکاری اجتماعی، توسعه دانش و درک مددکاران اجتماعی از این موضوعات و حمایت مددکاران اجتماعی در کار روزانه شان وجود دارد.

مددکاری اجتماعی در میان مشاغل

در منابع مختلف نشان داده شده است که مددکاری اجتماعی در میان مشاغل با ارزش قرار دارد (Rose Citation2003).

مددکاران اجتماعی از کار خود با گروه هدف، احساس رضایت زیادی کسب می کنند، تعهد بالایی دارند و معتقدند که می توانند در زندگی افراد تغییر ایجاد کنند (Eborall and Garmeson Citation2001; Huxley et al. Citation2005).

در عین حال، شواهد زیادی مبتنی بر استرس در مددکاری اجتماعی، منابع ضعیف، پشتیبانی محدود و جابجایی های بالا پرسنل، با کمبود مددکاران اجتماعی در بسیاری از محیط‌های قانونی، به‌ویژه در کارهای مراقبت از کودکان وجود دارد (جونز Citation2001؛ Coffey, Dudgill, and Tattersall Citation2004). تاب آوری در مددکاری اجتماعی معاصر

چه چیزی ممکن است برخی از مددکاران اجتماعی را در مقایسه با دیگرانی که ممکن است بیمار شوند و گاهی در نهایت این حرفه را ترک کنند، قادر به ادامه این فعالیت تخصصی، تحمل شرایط و پیشرفت در این حرفه کند؟

چه ویژگی‌های شخصیتی می‌تواند مددکاران اجتماعی را قادر به «ادامه دادن»، برای مقابله با خواسته‌های روزانه و بلندمدت مددکاری اجتماعی کند؟ ادبیات برگرفته از روانشناسی و مددکاری اجتماعی می تواند دستورالعمل هایی را ارائه دهد که بر تاب آوری، احساسات مثبت، خوش بینی و جستجوی معنا در زندگی کاری فرد تمرکز می کند.

تاب آوری

واتسون و همکاران (Citation2006) اشاره کرده‌اند که ساختار و مفاهیم مورد استفاده برای تعریف تاب‌آوری به‌صورت آزاد و به جای یکدیگر مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

تاب‌آوری در زمینه‌های روان‌شناسی رشد، بهبودی پس از تروما و در نهایت روان‌شناسی تکوینی و توانمندیها توأم با استرس مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین، سایر ساختارهای نظری با تاب‌آوری همپوشانی دارند، به‌عنوان مثال، سرسختی و خودکارآمدی مقابله‌ای. در اینجا ما بر روی تاب آوری تمرکز خواهیم کرد.

کارکرد تاب آوری برای مددکاران اجتماعی

در حالی که مطالب زیادی در مورد تاب آوری در کودکان نوشته شده است، در مورد تاب آوری در بزرگسالان و به ویژه در مددکاران اجتماعی نسبتاً کمی نوشته شده است (Rutter Citation1979, Citation1987). تاب آوری در مددکاری اجتماعی معاصر

محققان روی کودکان «مقاوم در برابر استرس»، «از تاب‌آوری به‌عنوان یک برچسب توصیفی استفاده می‌کنند که به افرادی که به نظر می‌رسد در شرایط محیطی نامطلوب و استرس‌زا عملکرد شگفت‌آوری دارند، اعمال می‌کنند» (کلوهن Citation 1996، 1068).

مطالعات قبلی تمایل داشت بر درک عوامل محافظتیِ اصلی که به طور مثبت بر مقوله تاب‌آوری تأثیر می‌گذارند تمرکز کند، در حالی که تلاش‌هایی نیز برای درک فرآیندهای محافظتیِ زیربنای تاب‌آوری انجام شده است (راتر استناد 1987).

به نظر می رسد این کار نه تنها برای مددکاران اجتماعی که با کودکان، جوانان و سایر گروههای هدف در تعامل هستند کاربرد دارد، بلکه برای خود مددکاران اجتماعی نیز اهمیت قابل توجهی دارد، زیرا آنها برای کنار آمدن با خواسته هایی که اغلب مداوم هستند تلاش می کنند.

به همین ترتیب، هنگامی که با رویدادهای خشونت آمیز و تهدید کننده زندگی مواجه می شوند، اکثریت قریب به اتفاق مردم به اختلال استرس پس از سانحه مبتلا نمی شوند (Galea et al. Citation2003). چنین افرادی تمایل دارند که با دید قهرمانانه نگریسته شوند، در حالی که کسانی که به خوبی با سوگ کنار می آیند، گاهی اوقات سرد و بی احساس نگریسته می شوند.

این پاسخ‌ها تمایل دارند «این تصور نادرست را تقویت کنند که فقط افراد کمیاب با «قدرت عاطفی استثنایی» قادر به تاب‌آوری هستند» (Bonnano Citation2004, 24).

با این حال، شواهد نشان می‌دهد که تاب آوری در برابر حوادث خشونت‌آمیز و تهدیدکننده زندگی بسیار رایج‌تر است، همانطور که در واکنش‌های بازماندگانِ تصادفات رانندگی در بیمارستان، جانبازان جنگ خلیج فارس و ساکنان منهتن پس از 11 سپتامبر دیده می‌شود (Sutker et al. Citation1995; Galea et al. استناد 2003).

تاب آوری یک ویژگی مشترک است

کار تحقیقاتی اخیر نشان می دهد که تاب آوری یک ویژگی مشترک است، نه یک ویژگی نادر که توسط افرادی معدود و خارق العاده وجود دارد. این موضوع از عملکرد سیستم‌های سازگاری اولیه انسانی ناشی می‌شود و به عنوان «جادوی معمولی» توصیف شده است (Masten Citation2001). تاب آوری در مددکاری اجتماعی معاصر

اما بدیهی است که تجربیات افراد تاب آور منحصراً مثبت نیست. آنها با مشکلات و استرس های مشابهی روبرو هستند که سایر افراد با آن مواجه می شوند. آن‌ها خشم، ناامیدی، اضطراب، ترس و افسردگی را تجربه می‌کنند – حداقل در بعضی مواقع – اما افراد تاب آور، احساسات منفی را تا حد زیادی با طیف وسیعی از احساسات مثبت در هم آمیخته‌اند.

افراد تاب آور نه تنها احساسات خوشایند را جایگزین احساسات ناخوشایند نمی کنند و هیچ نگرانی از خود نشان نمی دهند، بلکه تجارب منفی را با تجربیات مثبت جبران می کنند.

آنها می توانند عمیقاً تحت تأثیر رویدادها قرار گیرند، اما تحت تأثیر آنها قرار نگیرند (Frederickson et al. Citation2003).

مهارت ها و دانش های جدید را که منجر به عملکرد مؤثرتر می شوند می توان آموخت. منابع موجود برای رویارویی با رویدادهای آینده می توانند قوی تر شوند (Carver Citation1998; Park, Cohen, and Murch Citation1998).

اگر تاب‌آوری به طور کلی یک «ویژگی مشترک» در میان مردم است، دلایل زیادی وجود دارد که نشان دهد چنین ویژگی در اکثر مددکاران اجتماعی که گاهی اوقات احساس می‌کنند به شدت تحت فشار هستند و به طور موقت تحت تأثیر احساسات منفی و بد قرار می‌گیرند، وجود دارد.

با این وجود، معمولاً آنها “باز می گردند”، با احساسات ناخوشایند کنار می آیند و از آنها یاد می گیرند.

بدیهی است که مددکاران اجتماعی در هنگام مواجهه با احساسات شدید افسردگی و/یا پرخاشگری که توسط آندسته از گروه هدف که با رویدادهای آسیب زا، تجربه فقر، تبعیض و زندگی در مناطق محروم، که فاقد منابع مناسب هستند، تجربه می کنند، با بسیاری از احساسات منفی روبرو می شوند.

تاب آوری در مددکاران اجتماعی معاصر

در منابع مطالعاتی مختلف اشاره شده است که در مددکاری اجتماعی معاصر، با تأکید بر بهترین ارزش ها، صرفه جویی، کارایی و اثربخشی، محوریت رابطه و عاطفه نادیده گرفته می شود (Gorman Citation2000; Rogers Citation2001).

به عبارت دیگر واکنش‌های «عواطف» کم‌ارزش است. “ذهن” غالب است و بیش از حد ارزش گذاری می شود.

اهمیت احساسات می‌تواند از دستور کار بوروکراتیک و فرایندهای اداری خارج شود، زیرا مددکاران متعهد به «کار عاطفی» می‌شوند، در حالی که سازمان‌ها «از طریق ساختارها، فرآیندها و رویه‌ها، قوانین و مقررات … به مشارکت‌کنندگان در تحریف، دستکاری، تغییر جهت و خنثی کردنِ احساسات کار می‌کنند» (راجرز 2001، 185).تاب آوری مددکاران اجتماعی

راجرز در ادامه به اهمیت نیاز به پرورش و حفظ کار عاطفی در حرفه‌های مراقبتی اشاره می‌کند، “برای ارائه پشتیبانی … برای استفاده از احساسات برای حفظ … ارتباط با گروههای هدف” (2001، 190).تاب آوری مددکاران اجتماعی

این موضوع به وضوح مستلزم دریافت حمایت متقابل مهم از سوی همکاران، سرپرستان محل کار و مدیران خطی است که می‌توان با آن‌ها احساسات منفی را به اشتراک گذاشت و از بار منفیِ آن کاست. نقش مهم حمایت به طور طولانی در جاهای دیگر مورد بررسی قرار گرفته است (کالینز در حال چاپ).تاب آوری مددکاران اجتماعی

عزت نفس خوب و کنترل درک شده ممکن است به عنوان منابع اصلی در نظر گرفته شوند که به شخصیت تاب آور کمک می کند (Major et al. Citation1998).

تاب آوری فردی نیز با ارزیابی فرد از استرس و مکانیسم های مقابله ای که هنگام رویارویی با موقعیت های استرس زا استفاده می شود، به عنوان واسطه عمل می کند (کالینز در مطبوعات).

تاب آوری یک مفهوم ثابت نیست

علاوه بر این، تاب آوری یک مفهوم ثابت نیست. به عنوان مثال، یک تیم مددکاری اجتماعی ممکن است یک محیط بسیار حمایتی را برای چندین سال ایجاد کند، اما پس از آن بیماری، ترفیع یا حضور یک شخصیت منفی می تواند تعادل را مختل نماید.

محیطی که تاب آوری فردی را تقویت می کند، می تواند بی ثبات شود و بسیار کمتر حمایت کننده باشد. بیان تاب آوری تحت تأثیر زمینه، کمیت و کیفیتِ عوامل استرس زا، صفات فردی و فرهنگ غالب پیرامونی است (واتسون و همکاران، استناد 2006).

از این رو بسیاری از محققان، تاب‌آوری را یک نگرش ثابت نمی‌دانند، بلکه وابسته به شرایط متقابل و متغیری است که بر آسیب‌پذیری، خطر و مکانیسم‌های حفاظتی تأثیر می‌گذارد.

بنابراین برخی تاب آوری را حالتی سازگار می دانند، نه فقط یک ویژگی شخصیتی (لوتار و سیچتی Citation2000).

Seccombe برای درک تاب آوری به عنوان کیفیت محیط، به همان اندازه که فردی است، “باید توجه دقیق به کاستی های ساختاری در ما نیز بشود.

این مبحث ادامه دارد …

تاب آوری در مددکاری اجتماعی  تاب آوری مددکاران اجتماعی  تاب آوری مشاغل مددکاری اجتماعی   تاب آوری مددکاران معاصر