آیا ما مددکاران در یک همگرایی حول یک چارچوب فکری و برنامه عملگرایانه مشخص و متقابل در مقابل آن ناخواسته ها جمع شده ایم ..؟ آیا متوجه هستیم که منافع فردی همه ما در متمرکز ساختن عقبه افکار عمومی جامعه مان میباشد…؟ یا آنقدر در میدان منافع شخصی و هیجانات آتشفشانی خودمان به اسب چموش تاخته ایم که مجالی و رمقی برای تسبیح انداختن تفکر ما یشاء پیدا نکرده ایم…؟
آیا مددکاران به آینده با یک تفکر و استراتژیک وارد فرایند مطالبه گری میشوند یا منافع شخصی و کوتاه مدت و در جریانات روزمره اداری گرفتار شده ایم؟
مطالبه گری سخت گیری نیست بلکه اصرار ورزیدن به تحقق خواسته هاست، آن هم با استفاده از منطق علمی نه بحث و مجادله تکراری، یادمان باشد ادبیات مطالبه گری در جامعه ما چه در نگاه سازمانی و اداری و چه در فرهنگ عمومی مردم ما همه چیز را یک شبه میخواهند درست شود لذا باید بیاموزیم که مطالبه گری آسان نیست اما قابل تحقق است.
دکتر همایون قسمتی | مددکار اجتماعی
