این روزها بحثهای زیادی شنیده می شود در خصوص اینکه انتخابات نمايندگان مجلس از سطح شهرستانی به استانی تغییر یابد و نمایندگان خانه ی ملت در سطح کلان انتخاب شوند، نگاه و تحلیل سیاسی این مسئله در حوزه ی متخصصین اهل فن این رشته است اما انچه که از نگاه اجتماعی به این موضوع می توان اشاره کرد این است که مردم مناطق کوچک و شهرستانها با هزاران امید و آرزو فردی را از منطقه ی خود انتخاب میکنند تا راهی خانه ی ملت شود و دغدغه های آنان را بازگو کند، برای حل مشکلات منطقه ی انتخابی شان که شامل بیکاری، نبود سرانه اجتماعی، نبود ابزار و امکانات اجتماعی و…… است تلاش کنند و پیگیر مطالبات مردم منطقه اشان باشند، مردمی که شاید در تمامی سالهای ها عمرشان این فرصت را بدست نیاورند که به یک مسئول و مقام تصمیم گیرنده در ساختار دولت دسترسی داشته باشند و سخن خود را به آنان عنوان کنند، آنان رای می دهند به فردی از منطقه ی خودشان تا زبان این قشر بی زبان باشد در سطح کلان و پاسخگویی کوچکترین توقع این مردم است.
آیا انتخابات استانی به نوعی فرار از این پاسخگویی نیست؟ فرار از اینکه نماینده ی انتخابی قادر به پیگیری مطالبات مردم منطقه اش نیست؟ آیا نماینده ای که در سطح کلان انتخاب میشود چقدر به وضعیت شهرستان های کوچک به ویژه شهرستانهای استان تهران، فرهنگ مردم منطقه، دغدغه و نگرانی آنان، شناخت و آشنایی دارد که بخواهد زبان این قشر باشد؟ چقدر مردم از فرد کاندیدا در سطح استان شناخت دارند؟ آیا به عملکرد او در گذشته شناخت دارند و این انتخاب چقدر می تواند آگاهانه باشد و چقدر می تواند ناشی از هیجان شهرت فرد کاندیدا باشد؟
آیا نماینده ای که در سطح استان انتخاب می شود چقدر در دسترس مردم منطقه اش است؟ ایشان چقدر فرصت پیدا می کنند در حوزه های انتخابی شان حضور و فرصت برای شنیدن دغدغه های این قشر محروم و ضعیف داشته باشند؟
آیا این نوع انتخابات مصداق برقراری عدالت اجتماعی در سطح جامعه است یا اینکه قدرت بین تعدادی از افرادی که دارای شهرت در سطح استان هستند توزیع میشود؟ در چنین شرایطی نخبگان شهرستان ها چقدر فرصت ظهور و مشارکت در تصمیمات و اتفاقات کشوری خواهند داشت؟
در حال حاضر ما در سطح کشور با کاهش سرمایه ی اجتماعی روبرو هستیم، سرمایه ی که کاهش آن به سرعت آسیبها و دغدغه های اجتماعی را افزایش می دهد، وقتی فردی در انتخابات شرکت میکند و به نماینده ی خود که از دل همان منطقه ظهور کرده است رای می دهد خود را در تصمیمات کشور سهیم می داند و به این موضوع فکر می کند که فردی را نه برای بدست آوردن قدرت بلکه به عنوان سخنگوی منطقه اش راهی خانه ی ملت میکند و به همان اندازه هم انتظار پاسخگویی دارد، پاسخگویی و احساس مسئولیت در قبال این افراد کوچکترین وظیفه ی یک نماینده میباشد نه اینکه برای فرار از این پاسخگویی انتخابات مجلس را در سطح استانی و کلان انجام دهند.
مریم عباسی
مددکار اجتماعی
