متاسفانه آمار نشان میدهد بسیاری از کودک آزاریها در محیط خانواده و توسط والدینی که از مواد مخدر صنعتی جدید استفاده میکنند، اتفاق میافتد. در مورد اخیر زنده به گور کردن دو کودک توسط پدر تحت مصرف شیشه گواه این امر است. ثریا عزیز پناه، عضو هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان در روزنامه آرمان نوشت: اعلام آمار رسمی کودک آزاری تحت مصرف مواد مخدر در روزهای اخیر توجه ها را بار دیگر به این مساله اجتماعی بغرنج که گاه توسط مسئولان امر مورد غفلت قرار میگیرد جلب کرده است. قبل از هر چیز لازم است تا آمار دقیقی در باره این که چه اندازه از کودک آزاریها توسط والدینی که مواد مخدر مصرف میکنند و چه تعداد توسط افرادی خارج از خانواده که اعتیاد دارند، اتفاق میافتد توسط مسئولان ارائه شود.
متاسفانه آمار نشان میدهد بسیاری از کودک آزاریها در محیط خانواده و توسط والدینی که از مواد مخدر صنعتی جدید استفاده میکنند، اتفاق میافتد. در مورد اخیر زنده به گور کردن دو کودک توسط پدر تحت مصرف شیشه گواه این امر است. در هر صورت، اعلام رسمی آمار کودک آزاری تحت تاثیر مصرف مواد مخدر توسط قائم مقام دبیر کل ستاد مبارزه با مواد مخدر گام مثبتی است در راستای شناسایی هر چه بهتر این معضل و تدوین قوانینی مدون در راستای کاهش این مساله. سوال مهم این است که چه باید کرد؟ حل این مساله اجتماعی نیز مانند سایر معضلات اجتماعی نیاز به حمایت بخشها و ارگانهای مختلف جامعه به خصوص نهادهای آموزشی، قضایی و انتظامی در بحث پیشگیری و بهبود شرایط موجود دارد. نظام آموزش و پرورش شاید اصلیترین مسئولیت را در پیشگیری از این امر دارد.
از آن جا که کودک دوازده سال از عمر خود را در مدرسه میگذراند، آموزش و پرورش با تاکید بر هدف پرورش کودک باید آموزشهای لازم را در خصوص شناخت نشانههای آزار به کودکان دهد. در مرحله بعد لازم است تا کودکان را با شیوههای محافظت از خود در صورت مواجه شدن با شرایط کودک آزاری حتی اگر آزار کودک از سوی پدر و مادر یا سایر اعضای خانواده باشد، آگاه کند. در این شرایط کودک میتواند از شکلگیری بسیاری از آسیبها و عوارض مربوط به آن جلوگیری کند. پس از آموزش و پرورش و ایفای نقشهای پیشگیرانه، نهادهای قضایی و انتظامی در صورت بروز کودک آزاری مسئولیت پیگیری جرم و جلوگیری از تکرار آن را دارند.
در این خصوص لازم است تا بازنگری جدی نسبت به قوانین و نقش نظارتی آنان صورت گیرد. متاسفانه در جامعه ما نگاه واقعبینانهای به خانواده و ناهنجاریهای موجود در آن میان قانون گذاران وجود ندارد. قانون گذار تحت هر شرایطی پدر و مادر را بهترین افراد برای حضانت فرزند میداند. در صورتی که بسیاری از کودکان در محیط خانواده و توسط پدر در مرحله اول و بعد مادر مورد آزار جسمی و روحی قرار میگیرند. در این شرایط لازم است قانون گذار با تصویب قوانین حمایتی، کودکانی را که به دلیل آزار به بیمارستان مراجعه میکنند شناسایی کند و در مرحله بعد، از فرد کودک آزار دور نگه دارد. با این حال، آنچه در عمل اتفاق میافتد نه تنها بعد حمایتی ندارد بلکه زمینه را برای بروز دوباره این امر با سپردن کودک به خانواده فراهم می‌کند.
از سوی دیگر بهزیستی و نیروی انتظامی با شناسایی افرادی که به کمپهای ترک اعتیاد مراجعه میکنند یا توسط نیروی انتظامی دستگیر میشوند و بررسی وضعیت خانوادگی به خصوص کودکان میتواند از بروز کودک‌آزاری به میزان زیادی جلوگیری کند. در شرایط فعلی که آمار طلاق و اعتیاد به گفته مسئولان بالاست، خواه ناخواه ما به مسأله‌ای به عنوان حضانت کودک روبه‌رو هستیم. در چنین شرایطی بهتر است تا واقع بینانه به این مساله نگاه کنیم و قوانین مربوط به حضانت کودکان را بار دیگر به طور دقیقتر و جامعتر مورد بازنگری قرار دهیم. پذیرش نقش پررنگتر از سوی سازمانهایی چون بهزیستی در رابطه با کودکانی که مورد آزار قرار گرفتند یا نظارت بر خانوادههایی که مبتلا به اعتیاد هستند و فرزندانشان در شرایط مناسبی قرار ندارند، در شرایط فعلی بهترین راه برای حل این معضل و کاهش آسیب آن در سطح جامعه است.
