ریاست محترم سازمان بهزیستی کشور
جناب آقای دکتر محسنی بندپی
با کمال ادب و احترام انتصاب شما را به این سمت تبریک گفته و آرزوی موفقیت روز افزون شما را در سازمان به زیستی که با برنامه ریزی هایش نقش مهم و حساسی در سرنوشت اجتماعی مردم دارد را خواستارم . فقط مرا ببخشید که متن تبریکم کمی متفاوت از تبریکات معمول است. هر زمانی که مدیر جدید به سمت ریاست سازمان منصوب می شود یاد روزی می افتم که به همراه هیأت مدیره کانون کشور اول برای عرض تبریک به دیدار رئیس سازمان به زیستی وقت رفتیم … در طول راه با خود فکر میکردم خوشحال باشم یا ناراحت و یا بی تفاوت رفتن یا نرفتنم چه تأثیری دارد. خوشحال باشم چون قرار است با ورود ایشان خبرهای خوبی بشنویم یا ناراحت باشم که مبادا ایجاد تغییرات احتمالی وضعیت را بدتر نکند و یا بی تفاوت و خنثی باشم برای حرفه من قرار است چه اتفاقی بیافتد… این آمدن و رفتن ها کدام بخشش به نفع مردم است اما به یک نتیجه رسیدم که عموماً و اغلب اوقات ما در این وضعیت در همان سه مقوله شناوریم !
چرا که همواره مدیران می آیند و میروند اما اتفاق مهمی نمی افتد !!!!
آن روز از رئیس وقت سازمان که به تازگی بر کرسی ریاست نشسته بودند پرسشی را مطرح کردم که به نظر شما چطور می شود به مردم یک جامعه کمک کرد تا مشکلاتشان تبدیل به آسیب جدی نشود؟ ایشان فرمودند وظیفه ما این است که دست مردم ماهی ندهیم بلکه ماهیگیری یاد بدهیم. بعد از گذشت آن سالها به پاسخی نمی رسم فقط میدانم که آموزش ماهیگیری کشت ما را!!
من به عنوان یک کارگزار ساده سازمان نه مسئول کلینیک به اصطلاح تخصصی مددکاری اجتماعی، به خود این اجازه را دادم که به شما تبریک بگویم. کارگزار ساده ای که مانند صفر است از نقطه ای که آغاز میکند، به پایانی میرسد که همان نقطه شروع است!
آقای دکتر محسنی بند پی اصولاً تبریک گفتن چیز خوبی ایست آدم را مودب نشان می دهد و مودب بودن خوب است. امیدوار بودن ، امید به زندگی را افزایش می دهد ، فقط نگران رشدم اگر چه رشد واژه مثبتی ایست اما نگران رشدی هستم که همه ما میدانیم !؟
امید به روزی دارم که زمان رفتنتان هم شاد باشیم و هم غمگین… اثرات بودنتان شادمان کند و غم رفتنتان ناراحت. فقط همین.
باز هم تبریک می گویم .
مریم پرمحمدی آذر
مددکار اجتماعی
