مهربانی اجتماعی رابطه بسیار موثری میان شفقت ورزی و تاب آوری ایجاد می نماید. این مسئله را می توان از مهمترین مولفه های افزایش تاب آوری دانست.
از شفقت به خود تا شفقت به دیگران
مهربانی نمودن به خود، سرچشمه ایجاد محبت اجتماعی است. این مسئله رابطه مستقیمی با مقوله شفقت ورزی و تاب آوری دارد. در حقیقت، شفقت همان مهربانی نمودن است. مهربانی نمودن با خود، دائر بر اصولی است که در ابتدایی ترین آنها خودنگهداری نهفته است. بدین معنا که فرد خود را در موقعیت های مختلف از رفتارهایی که ممکن است به خود و دیگران آسیب بزند، حفظ می نماید. لذا این دست مهرورزی ها زمینه ساز افزایش تاب آوری فردی و جمعی خواهند بود. در حقیقت، شفقت به مثابه مهرورزی، از مولفه های مهم تاب آوری اجتماعی تلقی می شود.
به عبارت دیگر، ترویج مهربانی اجتماعی ظرفیتی است که از شفقت به خود رشد می نماید و تبلور بیرونی خود را در مهرورزی به دیگران نشان می دهد. این مهروزی جمعی، باعث افزایش تاب آوری اجتماعی خواهد شد. در واقع، زمینه های تحمل شرایط سخت در کنار هم را بوجود خواهد آورد.
نکته بسیار مهم در این زمینه انتشار ادبیات شفقت و مهرورزی در جامعه است که در قالب فرهنگ سازی مهربانی اجتماعی بروز ظهور خواهد داشت.
فرهنگ سازی مهربانی اجتماعی به مثابه بنیان تاب آوری
بنا بر آنچه پیش از این بیان گردید، شفقت ورزی و تاب آوری رابطه معناداری با یکدیگر دارند. بدین معنا که اگر شفقت به مثابه مهربانی تلقی شود، افزایش آن در جامعه باعث افزایش تاب آوری اجتماعی خواهد شد.
هدف از ترویج مهربانی اجتماعی توانمندسازی اجتماعی در جهت مواجهه مطلوب با رنج ها و مصائب و مشکلات مشترک در بستر یاری رساندن به خود و دیگران است.
برای فرهنگ سازی مهربانی اجتماعی در قدم اول باید ادبیات ترویج مهربانی اجتماعی در جامعه مورد توجه قرار بگیرد. در حقیقت، شفقت نسبت به دیگران به مثابه ابزاری برای افزایش تاب آوری باید مورد بحث و گفتگو واقع شود. این مسئله از سوی تشکل های مردمی و همچنین نهادهای مسئول قابل پیگیری و اجرا است.
همچنین باید به این نکته توجه داشت که هدف از ترویج مهربانی اجتماعی توانمندسازی اجتماعی در جهت مواجهه مطلوب با رنج ها و مصائب و مشکلات مشترک در بستر یاری رساندن به خود و دیگران است.
به عبارت دیگر، آحاد جامعه باید بر مبنای فرهنگ سازی مهربانی اجتماعی به این دیدگاه نزدیک شوند که میان شفقت ورزی و تاب آوری رابطه مستقیم وجود دارد. این مسئله گاهی در حالت خودنگهداری (خودمراقبتی) بروز و ظهور می نماید و گاهی در مقام حمایت از دیگران متبلور می شود.
درک از رنج دیگران بالاترین مرحله مهربانی اجتماعی است که باعث افزایش تاب آوری افراد می شود. مشاهده این امر که رنج افراد از سوی جامعه مورد پذیرش و شفقت است، محیطی را فراهم می آورد تا در آن افراد زیست سالم تری داشته باشند.
درک مفهوم مهرورزی که در دل شفقت قرار دارد نیز از مهمترین ارکان توجه به اصل تاب آوری است. در حقیقت، زمانی می توان گفت مهرورزی مولفه تاب آوری اجتماعی است که معنای آن پذیرش شود. در اینجا مهرورزی در قامت شفقت نمایان می شود. معنای شفقت در این حوزه به دو بخش مراقبت از خود در برابر آسیب ها و یاری رساندن به دیگران در برابر مشکلاتشان تقسیم می شود. این مقوله می تواند بنیان های فرهنگ سازی مهربانی اجتماعی را تقویت نماید و ضمانتی برای افزایش تاب آوری اجتماعی تلقی شود.
