مددکاری اجتماعی بالینی برای افراد بی خانمان
نویسندگان: جولی لورنزو، LCSW، مدیر ارشد برنامه ها و آدینا بارباسا، LCSW، دستیارمسئول برنامه ها، مرکز خدمات اجتماعی شهری (CUCS)
ایجاد روابط درمانی در محیط های مختلف غیر سنتی
بی خانمانی به معنای نداشتن مسکن دائمی است. هرچند، اغلب اوقات این شرایط با ترکیبی از مشکلات روانپزشکی و مرتبط بهم آمیخته است، به ویژه در میان افرادی که سالها در معرض بی خانمانی بوده اند. بازگشت به مسکن و پذیرش مسئولیت های مرتبط معمولاً مستلزم مداخلات بالقوه برای هدایت یک فرآیند تغییر سازگار است که منجر به بهبود درازمدت و موفقیت می شود.
افراد بی خانمان معمولا به دنبال درمان و حمایت بالینی نیستند. آنها به دنبال بقا هستند. کار روزانه با افراد بی خانمان در مکان های غیر سنتی صورت می گیرد: پناهگاه ها، اتاق های اورژانس، محل اطعام فقرا، خیابان، پارک ها و پایانه های ترانزیت.
مددکاران اجتماعی از مهارت های بالینی برای ایجاد روابط درمانی، ایجاد فرصت هایی در محیط های عمومی برای مصاحبه و ارزیابی منافع و مشکلات اساسی استفاده می کنند.
تجربه و ادبیات رویه کاری فعلی نشان می دهد که ایجاد یک پیشنهاد واقعی برای مسکن دادن مناسب و پایدار در اوایل رابطه، مداخله ترجیحی است. از دیدگاه متخصصان بالینی، “مناسب” به این معناست که با حمایت بالینی و مدیریت موردکافی مورد نیاز برای پاسخگویی به نیازهای سطح فردی و خانوادگی همراه است .از منظر مددجو،”مناسب”؛ مسکنی است که می خواهد، که نیاز به ارزیابی منافع، انتظارات و اهداف مددجو دارد.
فایل متن کامل مقاله را از اینجا دریافت نمایید.
گردآوری و ترجمه: فاطمه محمدی؛ مددکار اجتماعی
انتشاریافته در مجموعه رسانه های مددکاری اجتماعی ایرانیان
