تاب آوری یکی از مهارتهای حیاتی دنیای کنونی
در جهانی زندگی می‌کنیم که با مخاطرات و تنشهای بسیاري مواجه هستیم و هر روز بر شدت این تنشها افزوده می‌شود.این مسئله زمانی مهم می‌شود که امروزه ما نمی‌توانیم به سادگی نسبت به وقوع تغییرات، عکس العمل نشان دهیم.
روانشناسان سلامت به دنبال شناسایی شیوه‌هایی هستند که انسانها را در سازگاری و انطباق با مشکلات و تهدیدات زندگی کمک کند،
یکی از شاخص های مهم در شناسایی افراد توانمند از نظر سطح سلامت روانی و اجتماعی تاب آوری فرد است.
یک فرد تاب آور موقعیت ناگوار را به شیوهٔ مثبت تری پردازش می‌کند و خود را برای رویارویی با آن دارای توانمندی قلمداد می‌کند. البته تاب آوری تنها پایداری در برابر آسیبها یا شرایط تهدید کننده نیست و حالتی انفعالی در رویارویی با شرایط خطرناك نمی‌باشد، بلکه شرکت فعال و سازنده در محیط پیرامونی خود است.
می‌توان گفت تاب آوری، توانمندی فرد در برقراری تعادل زیستی- روانی در شرایط خطرناك است. تاب آوری، بازگشت به تعادل اولیه یا رسیدن به تعادل سطح بالاتر (درشرایط تهدید کننده) است و از این رو موجب سازگاری موفق در زندگی می شود.
چرا تاب آوری؟
یکی از چالش های انسان عصر حاضر عبور سالم و تاب آور از حوادث زندگی و دستیابی به رشد و شکوفایی است.
تاب آوری باعث رشد فرد در تمامی ابعاد، کاهش آسیب های اجتماعی، افزایش نشاط و حمایت اجتماعی و افزایش توانمندی فرد و جامعه می‌شود.
متأسفانه بسیاری از افراد به علت نداشتن مهارتهای لازم و اساسی از جمله تاب آوری در برابر حوادث ناگوار زندگی دچار صدمه و آسیب اجتماعی می‌شوند و آینده خود را به سمت و سوی تباهی و نابودی سوق می‌دهند. بنابراین لازم و ضروری است که مدیران کشور با نگاه ویژه ای نسبت به گسترش و آموزش مهارت تاب آوری در ابعاد فردی، اجتماعی و اقتصادی با استفاده از پتانسیل سازمانهای دولتی و غیر دولتی، سمن ها و شبکه های اجتماعی برنامه‌ریزی کنند. چرا که در دنیای مُدرن امروزی که مملو از حوادث و اتفاقات ناگوار و غیر قابل پیش‌بینی می‌باشد.
افراد تاب آور و اجتماع و شهرهای تاب آور هستند که می‌توانند در مسیر رشد و پیشرفت گام بردارند.
نویسنده : پروانه خفتان؛ کارشناس ارشد مددکاری اجتماعی
