جامعه مددکاری اجتماعی ایران: خلأ یک پایگاه واحد و جامع
در هر حرفه‌ای، وجود یک نهاد یا پایگاه رسمی و جامع برای گردآوری متخصصان و ارائه خدمات حمایتی و صنفی، یک ضرورت انکارناپذیر است.
این نهادها به عنوان مرجع اصلی، به حل مشکلات، ارتقاء دانش و مهارت‌ها، و تقویت هویت حرفه‌ای کمک می‌کنند. اما متأسفانه، همانطور که اشاره کردید، جامعه مددکاری اجتماعی ایران با وجود اهمیت و گستردگی آن، از چنین نهاد و پایگاه واحدی محروم است. این خلأ، منجر به بروز چالش‌های متعددی برای مددکاران اجتماعی در بخش‌های مختلف دولتی، خصوصی، و غیرانتفاعی شده است.
نیاز به یک خانه مشترک
مددکاری اجتماعی در ایران، با چالش‌های حقوقی، شغلی، و اجتماعی بسیاری مواجه است.
یک مددکار اجتماعی شاغل در بخش دولتی ممکن است با مشکلات ساختاری و اداری دست و پنجه نرم کند، در حالی که یک مددکار در بخش خصوصی با مسائل مربوط به تعرفه‌ها و امنیت شغلی روبرو باشد.
در این میان، یک مرجع رسمی و جامع می‌تواند به عنوان مأمن و خانه تمامی مددکاران، بدون در نظر گرفتن تفاوت‌های شغلی و سازمانی، عمل کند. چنین نهادی می‌تواند بستری فراهم آورد تا:
- صدای مددکاران اجتماعی شنیده شود: یک پایگاه واحد، امکان طرح آزادانه مشکلات و دغدغه‌های شغلی و حرفه‌ای را برای همه مددکاران فراهم می‌کند. این امر به شناسایی و اولویت‌بندی چالش‌ها و ارائه راه‌حل‌های مؤثر کمک می‌کند.
- مشکلات صنفی حل و فصل شود: مددکاران می‌توانند مشکلات خود را در حوزه‌هایی مانند امنیت شغلی، دستمزد، و حقوق حرفه‌ای، با مرجعی مطمئن در میان بگذارند و از حمایت قانونی و صنفی برخوردار شوند.
- گفتگو و تبادل تجربه صورت گیرد: ایجاد فضایی برای گفتگو و تبادل تجربیات میان مددکاران از نقاط مختلف کشور و با گرایش‌های متفاوت، به ارتقاء دانش و مهارت‌های حرفه‌ای آنان می‌انجامد.
- هویت حرفه‌ای تقویت شود: یک سازمان واحد و قدرتمند، می‌تواند به معرفی و شناساندن جایگاه مددکاری اجتماعی در جامعه و تأکید بر نقش حیاتی آن در حل مشکلات اجتماعی بپردازد.
مسئولیت جمعی و لزوم اقدام فوری
سال‌هاست که رسانه‌هایی مانند رسانه مددکاری اجتماعی ایرانیان و پایگاه خبری مددکار نیوز بر لزوم ایجاد چنین پایگاهی تأکید کرده‌اند. اما این مهم، نیازمند یک همت جمعی است.
مسئولیت ایجاد این نهاد تنها بر عهده چند فرد یا رسانه نیست، بلکه جامعه مددکاری اجتماعی در کلیت خود باید به این موضوع ورود کند.
اساتید دانشگاهی، مدیران بخش‌های خصوصی، و مددکاران اجتماعی شاغل در سازمان‌های دولتی و غیردولتی، همگی باید این نیاز مبرم را جدی بگیرند و با همکاری یکدیگر، برای تأسیس یک نهاد مستقل و جامع اقدام نمایند.
چنین نهادی باید به گونه‌ای طراحی شود که بتواند نماینده واقعی تمامی مددکاران اجتماعی از هر گوشه ایران، از هر استان و روستا، باشد.
نتیجه‌گیری
ایجاد یک مرجع رسمی و جامع برای جامعه مددکاری اجتماعی ایران، نه تنها یک نیاز صنفی، بلکه یک ضرورت اجتماعی است. این پایگاه می‌تواند به عنوان ستون فقرات حرفه مددکاری اجتماعی عمل کند و به مددکاران در مواجهه با چالش‌ها قدرت بیشتری ببخشد.
تا زمانی که چنین نهادی وجود نداشته باشد، جامعه مددکاری اجتماعی ایران در مسیر رشد و تعالی خود با موانع جدی روبه‌رو خواهد بود. امید است که این فراخوان، تلنگری باشد برای آغاز حرکتی منسجم و قدرتمند در جهت تحقق این هدف بزرگ.
